Na haar eerste borstonderzoek kreeg Christine een telefoontje
Het onderzoek staat nog scherp op haar netvlies
Christine weet nog precies hoe het onderzoek ging en hoe het voelde. “Pijnlijk was het niet, wel ongemakkelijk. Ik voelde mij opgelaten en onzeker, laat het maar snel gebeuren dacht ik”, vertelt Christine.
Letterlijk kan ze de woorden van de screeningsmedewerker herhalen. “We maken vier foto’s van de borsten en als die niet helemaal duidelijk zijn, maken we er twee extra, dus zes in totaal.” Toen er vier gemaakt waren, was het klaar en dacht ze: “Mooi dan heb ik niks en zal het wel goed zijn.” Ze wilde zo snel mogelijk weer naar buiten. De screeningsmedewerker hield haar nog even staande en legde uit: “Als de uitslag van het onderzoek niet goed is, wordt u binnen vijf dagen door uw huisarts gebeld. Als de uitslag goed is, krijgt u binnen tien dagen een brief met de uitslag via de post.”
Dan belt de huisarts
Vier dagen later komt het onderzoek ter sprake met een collega. Samen lachen ze over hoe ongemakkelijk ze het onderzoek vond en maakten ze grappen over het pletten van de borsten. Juist op dat moment gaat haar telefoon. Het is de huisarts. “In mijn hoofd stond alles even stil en ik voelde een knoop ik mijn maag. Ik wist gelijk dat het foute boel was. De uitslag was niet goed, dus ik kreeg een verwijzing naar het ziekenhuis voor verder onderzoek”.
”Ik werd op dinsdag gebeld en op donderdag kon ik al terecht in het ziekenhuis”, vertelt Christine. In het ziekenhuis krijgt ze de uitslag. In eerste instantie leek het erop dat er alleen in haar rechterborst borstkanker zat, maar later wees de MRI in het ziekenhuis uit dat het ook in haar linkerborst zat. De vervolgonderzoeken en het behandeltraject ervaart ze als loodzwaar. “In die periode had ik veel verdriet, was er angst en onzekerheid.” Gelukkig waren er geen uitzaaiingen en na twee zware operaties, waarbij beide borsten volledig zijn geamputeerd, hoeft Christine geen behandeling met chemotherapie of bestraald te worden.
Vanaf het eerste moment heeft ze haar diagnose, haar angsten, onzekerheden en verdriet met mensen om haar heen gedeeld. “Dat hielp mij om het te verwerken. Het rauwe verdriet, maar ook luchtige momenten. Nu ongeveer 1,5 jaar later kan ik er steeds vaker over praten zonder dat het mij tot tranen toe emotioneert.”
“Ik heb, ondanks het verlies en verdriet, geen moment spijt gehad dat ik naar het bevolkingsonderzoek ben gegaan. Spijt zou ik hebben gekregen wanneer ik niet was gegaan.”
Een klaproos als symbool voor het overwinnen van strijd
Christine woont aan een park. Aan het begin van het park bloeit een veld vol klaprozen. Tijdens haar ziekte valt het haar op dat ze regelmatig klaprozen ziet. Hier heeft ze veel kracht uit gehaald. “Ik ben niet heel spiritueel, maar ik vind dat toch heel bijzonder’’. De betekenis van een klaproos is voor iedereen anders. Zo ziet de een de klaproos als onkruid (en onkruid vergaat niet). Klaprooszaad ontkiemt namelijk vaak op plaatsen waar de grond is verstoord. “En ze zijn rood net als mijn eigen haar”, grapt ze. Maar de betekenis gaat dieper. Een klaproos staat ook voor troost, rust of herstel en is symbool van het overwinnen van strijd en innerlijke kracht. Dat ze juist nu, op het moment dat de toekomst en de wereld haar weer toe beginnen te lachen, ze iedere ochtend wordt begroet door een veld vol klaprozen voelt als de wind in haar rug.
“Ik heb een tweede kans gekregen. Daar ben ik onbeschrijfelijk dankbaar voor. De afgelopen 1.5 jaar ben ik veel verloren, maar er zijn ook prachtige nieuwe dingen op mijn pad gekomen, waar ik enorm van geniet.’’
Ps.: Wil jij jouw eigen verhaal met ons delen? Neem contact met ons op.